Suchergebnisse

Niniejszy artykuł podejmuje zagadnienie poszerzenia perspektywy jednego z głównych wyzwań bezpieczeństwa globalnego, którym jest inwazja Rosji na Ukrainę, rozumiana jako akt rewizjonistyczny współczesnej globalnej architektury bezpieczeństwa, jak również przedmiot relatywizacji dyskursu o kształcie współczesnej globalnej architektury bezpieczeństwa. Aktywnym podmiotem tego dyskursu jest tzw. BRICS, z Rosją-agresorem w swoich szeregach. Jako cel wybrano zrekonstruowanie i zaprezentowanie ogólnego wydźwięku postawy BRICS jako reprezentanta Globalnego Południa oraz wyjaśnienie strategicznych determinantów perspektywy Brazylii, Indii, Chin oraz Republiki Południowej Afryki wobec arbitralnego rewizjonizmu Rosji na Ukrainie. Na podstawie tego podjęto następnie próbę ekstrapolacji wpływu tej wojny na perspektywy funkcjonowania BRICS w jej kampanii na rzecz przebudowy mechanizmów globalnego bezpieczeństwa.

The United Nations can be a proof of the integration capacity of humanity but at the same time a mirror of vertical and horizontal problems. It is a sensitive organization for the global collective security system, which is often subject to criticism. It results from the critics' failure to fulfill their universal destiny, especially in the existential issue of security. The reasons for the alleged UN indolence should be seen in the structural and functional aspects of its organization and procedure. An important issue implicating a certain UN condition is a kind of dualism of provenance of the organization's destiny, based on one hand on responsibility for the fate of the world, on the other hand the tendency to influence its fate by the main states of the so-called "five" of the UN Security Council. In the context of the above observations, the specifics of the presence of the Russian Federation as one of the playmakers will be analyzed. ; Organizacja Narodów Zjednoczonych może być dowodem zdolności integracyjnych ludzkości, lecz jednocześnie zwierciadłem wertykalnych i horyzontalnych bolączek. Jest organizacją newralgiczną dla światowego systemu bezpieczeństwa zbiorowego, która wielokrotnie w swojej historii podlegała krytyce. Wynika ona z podejmowanego przez jej krytyków niewywiązywania się ze swego uniwersalnego przeznaczenia, szczególnie w kwestii tak egzystencjalnej jaką jest bezpieczeństwo. Przyczyn domniemanej indolencji ONZ należy upatrywać w strukturalnych i funkcjonalnych aspektach jej organizacji oraz procedowania. Ważnym zagadnieniem implikującym określoną kondycję i wizerunek ONZ jest swoisty dualizm proweniencji przeznaczenia tej organizacji. Zasadzający się bowiem, z jednej strony na odpowiedzialności za losy świata, z drugiej strony na tendencjach do wpływania na jego losy przez główne państwa tzw. "piątki" Rady Bezpieczeństwa ONZ. W kontekście powyższych spostrzeżeń dokonana zostanie analiza znaczenia tego gremium w polityce zagranicznej Federacji Rosyjskiej.

Publikacja jest zbiorem artykułów z I Ogólnopolskiej Konferencji Studencko-Doktoranckiej, zorganizowanej 8 czerwca 2018 r. pt. "Świat, państwo, człowiek. Istota i perspektywy bezpieczeństwa w XXI wieku", zorganizowanej przez Koło Naukowe Doktorantów Nauk o Bezpieczeństwie UPH oraz Studenckie Koło Bezpieczeństwa Narodowego UPH ; Streszczenie: Lata 2018-2024 to okres czwartej kadencji prezydentury Władimira Putina. W rzeczywistości to piąta odsłona jego ery na Kremlu, biorąc pod uwagę lata pozostawania teoretycznie "na drugim siedzeniu" Kremla – jako premier FR – za Dmitrijem Miedwiediewem. Nie ulega wątpliwości, że wspomniane lata to rosnący wpływ Rosji na (nie)bezpieczeństwo międzynarodowe, jak również postępujący wpływ Władimira Putina na sytuację państwa rosyjskiego czy położenie społeczno-polityczne poszczególnych Rosjan. Warto zastanowić się, jakim akordem zakończy się prawdopodobnie jego polityczne przywództwo na Kremlu. Perspektywa roku 2024 to także dogodna okazja, aby podsumować jego polityczne dokonania, jak również zastanowić się, kto znajduje się w kolejce do zajęcia jego miejsca i co może z tego wynikać. ; Abstract: The years 2018-2024 are the fourth presidential term of President Vladimir Putin. In fact, this is the fifth stage of his era in the Kremlin, taking into account the years of being theoretically "in the back seat" of the Kremlin - as the Prime Minister of the Russian Federation, for Dmitry Medvedev. There is no doubt that these years are Russia's growing influence on international (in)security, as well as Vladimir Putin's progressive influence on the situation of the Russian state, or the socio-political position of individual Russians. It is worth considering which chord will probably end his political leadership in the Kremlin. The prospect of the year 2024 is also a convenient opportunity to summarize his political achievements, as well as to ponder on who is in the queue to take his place and what may result from it.

Unprecedented in recent years, international activity of Russia should become an area of more detailed analysis. Conclusion, possible to determine at the beginning of 2016, situate Russia in the ascending phase of the sine wave recovery or strengthening of superpower's status. The need for diagnosis of the state of the process requires an identification of the contemporary superpower position, as well as carrying out simulation prolongation of that sinusoid. It also requires imposing a change taking place in the identical processes of other important players in the international system. The literature is rich in a various scenarios for the possible future's shape of the international situation, which are synthetically presented, recognizing the components that can make any scenario more realistic than others. Significant seems to be the presence of Russia, in this kind of theoretical modeling. Noticeable are also concerns about the construction of its power, generating a kind of uncertainty as to the nature and sustainability of its actual superpower. ; Bezprecedensowa, w przeciągu ostatnich lat, aktywność międzynarodowa Rosji powinna stać się obszarem wnikliwych analiz. Konkluzja, możliwa do ustalenia na początku 2016 roku, sytuuje Rosję na wznoszącej fazie sinusoidy odzyskiwania, bądź też wzmacniania mocarstwowego statusu. Potrzeba diagnozy stanu tego procesu wymaga zidentyfikowania jej współczesnego mocarstwowego położenia, jak również przeprowadzenia symulacyjnego przedłużenia tejże sinusoidy. Wymaga także nałożenia na nią dokonujących się zmian w tożsamych procesach u innych ważnych graczy systemu międzynarodowego. Literatura przedmiotu bogata jest w różnorodne scenariusze możliwego kształtu przyszłej sytuacji międzynarodowej, które zostają syntetycznie przedstawione, dostrzegając również komponenty, które mogą uczynić któryś scenariusz bardziej realistyczny od innych. Znamienna zdaje się być obecność Rosji, w tego rodzaju teoretycznym modelowaniu. Zauważalne są również zastrzeżenia, co do konstrukcji jej potęgi, generujące swoisty klimat niepewności, co do charakteru i trwałości jej faktycznej mocarstwowości.

Many times over the centuries torn turbulence Euro-Atlantic space accounted for decades one of the quieter regions of the globe. There was a belief that it is susceptible primarily to other threats than military. Consolidated confirmed that the stabilization of the economic situation around the EU, as well as selective expeditionary political and military commitment to NATO and the US in the Middle East, and made towards the reorientation of East Asian steps of the American superpower. Redefining attitudes forced the Russian neo-imperialist expansiveness, amending the procedures and rules has led a quiet rivalry for the post-Soviet space, which Russia wants to rebuild the new reality. The challenge Putin exacted the need to revive the Euro-Atlantic partnership-owned delve into instruments to restore the status quo, which does not help, sparking a wider context of global tectonics Euro-Atlantic security and diversification of raisons d'etat. ; Wielokrotnie na przestrzeni wieków targana turbulencjami przestrzeń eu-roatlantycka stanowiła przez ostatnie dekady jeden ze spokojniejszych regionów globu. Istniało przekonanie, iż jest ona podatna głównie na inne zagrożenia niż militarne. Potwierdzały to skonsolidowana wokół stabilizowania sytuacji ekono-micznej UE, jak również selektywne, ekspedycyjne zaangażowanie polityczno-militarne NATO i USA na Bliskim Wschodzie oraz poczynione w kierunku reorientacji wschodnio-azjatyckiej kroki amerykańskiego mocarstwa. Redefinicję postaw wymusiła rosyjska neoimperialna ekspansywność, zmieniająca tryb i reguły prowadzonej dotąd cichej rywalizacji o przestrzeń poradziecką, którą Rosja chce w nowych realiach odbudować. Wyzwanie Putina wyegzekwowało potrzebę ożywienia euroatlantyckiego partnerstwa – sięgnięcia do posiadanego instru-mentarium w celu przywrócenia dotychczasowego status quo, czego nie ułatwia szerszy kontekst iskrzenia globalnej tektoniki bezpieczeństwa oraz zróżnicowanie euroatlantyckich raison d'etat.